Yes I do!

De trein waar ik in Januari in sprong transformeerde zich in een hogesnelheidslijn en later in een achtbaan. Na een turbulente rit is de achtbaan dan eindelijk tot stilstand gekomen en is er een moment van bezinning en reflectie. Je kijkt terug naar de rit die voor je gevoel zo kort duurde, maar die je door allerlei scherpe bochten, heuvels en loops heeft geleid. Momenten van spanning en vreugde hebben zich in kort tempo opgevolgd.

Ik was al verliefd, op het vliegveld verloofd en nu dan echt getrouwd, voor wet en kerk, met de man die al mijn dromen overtreft. Ik ben gedoopt (helemaal kopje onder wel te verstaan), heb mijn papieren gehaald om in Ghana te mogen dokteren, ben inmiddels in het bezit van een werkvergunning en een verblijfsvergunning. Daarmee ben ik zo Ghanees geworden als de Nederlandse overheid mij maar toestaat, want mijn Nederlandse paspoort lever ik echt niet in. Ik ben geemigreerd, binnen Ghana verhuisd van een kamer met een plastic tafel en vier stoelen naar onze luxueuse villa met 4 slaapkamers, 2 badkamers, een garage en een enorme (moes-)tuin, geheel gemeubileerd met mijn eigen spulletjes vanuit Nederland. In dat huis ben ik ook een soort van moeder voor Rejoice (zusje van Clement), die een paar maanden geleden vol de puberteit is begonnen, de aunty van Charles (26) die zichzelf overeind probeert te houden terwijl hij zijn middelbare school afmaakt en nu bij ons in de garage bivakeert, de schoonzus van Cudjoe (de broer van Clement) die onze stagiaire is en de winkel draaiende houdt, en de baas van onze laatste aanwinst Ginger, onze bijtgrage pup van 6 weken. Tegenslagen waren er natuurlijk ook en de weg naar Damongo is letterlijk geen geplaveid pad. De ontvangst van het ziekenhuis viel erg tegen, wat er toe heeft geleid dat ik nu voor de universiteit in Tamale (de UDS) werk als lecturer. Door de weeks verblijf ik bij de familie Turner in Tamale, een Brits-Ghanees stel van in de 70 die nog volledig aan het werk zijn en soms meer energie in zich hebben dan ik en in het weekend ga ik naar huis om wat tijd met mijn mannetje door te brengen. Geen sinecure, gezien de reis van deur tot deur soms tot wel 10 uur op kan lopen (je weet namelijk nooit hoe laat de bus vandaaag zal vertrekken…). Het politieke spelletje van enige personen in het ziekenhuis werd gelukkig door ons gezien en het lijkt er op dat ze verslagen gaan worden in hun eigen spel, wat er hopelijk toe gaat leiden dat ik per November dan toch alsnog in mijn eigen dorp als dokter aan de slag kan. Het zou toch allemaal te mooi zijn om waar te zijn….

Maar dan natuurlijk waar iedereen op zat te wachten: de bruiloft. Ik kan je vertellen: er zijn een HELEBOEL redenen om maar 1x! in je leven te trouwen. Een bruiloft organiseren in Ghana, ik kan je vertellen, dat is geen kattepis. Stel je voor: je hebt geen flauw idee van hoeveel mensen er zullen komen, het zal ergens tussen de 200 en 600 mensen zijn denk je, maar eigenlijk weet je het gewoon niet. Dus je bereid je maar voor op 400. Je kan in Ghana niets uitbesteden, alles moet 4x gecontroleerd worden en je kan eigenlijk niets vastleggen tot 2 weken voor het feest, want verder dan dat gaat de gemiddelde Ghanese agenda gewoon niet. Als je voor 400 man een flesje cola ofzo wilt, dan moet je achter de Coca Cola-man van Damongo aan, als je die dan gevangen hebt dan blijkt dat de Coca Cola man inderdaad alleen nog maar Coca Cola heeft omdat de vrachtwagen die ze bevoorraadt kapot is (dus heeft niemand in het dorp iets anders te drinken dan Coca Cola, want hij is de enige leverancier), maar op woensdag komen ze ECHT nieuwe drankjes brengen. Als de vrachtwagen dan op donderdagmiddag eindelijk komt heb je dan echt je 400 drankjes bij elkaar, inclusief sprite en fanta, maar is er natuurlijk nog geen transport om die drankjes naar de lokatie te brengen, om het nog maar niet over de koeling te hebben. Nou ja, dat is om een idee te geven. Voor die potentiele 400 mensen moet er natuurlijk ook wat te eten worden gekookt, want geen Ghanees feestje (of begravenis) zonder doggy-bag met een lekker maaltje. De kerkdames waren dus vrijdagnacht al druk bezig met het bereiden van de ingekochte 100 kilo rijst, 200 kippedijen, 25 liter olie, manden vol met groenten etc. wat in de weken en dagen te voren in Tamale door ons was ingekocht.

Maar afgezien van het vele voorbereidingswerk is het ook prachtig om te zien hoe het ‘onze’ bruiloft was, en dan bedoel ik met ons het hele dorp/gemeenschap. Maanden van te voren was Rejoice al aan het oefenen met de dochtertjes van de dominee om flowergirl te worden (dus ja, dan maar 3 flowergirls), mevrouw Turner sloeg druk aan het naaien om mijn jurk passend te krijgen en een tweede jurk in elkaar te knutselen om nog een dansje in te doen. De kerkdames waren verantwoordelijk voor het koken, de jeugd kwam het knie-hoge gras maaien (met kapseizen wel te verstaan) en de lokatie versieren, vrienden stelden zich ter beschikking om spullen en mensen heen en weer te rijden, de lokale brassband kwam trompetteren, de UDS stelde een 65-seater bus ter beschikking om mensen van Tamale naar Damongo te pendelen, Jessica en Luc ontvermden zich over de bruidstaart en als klapper gaf de chief ons een heuze stier kado. Gelukkig zat die goed vastgebonden met een touwtje aan een boom, want anders had ik nu geen liefhebbende echtgenoot meer gehad. Hij had maar wat goed door dat de boom geen tussenstation, maar het eindstation zou worden en hij vocht voor zijn leven zoals date en jonge stier betaamt.

En natuurlijk waren er familie en vrienden. Druppelsgewijs kwamen ze binnen en vulde ons huis zich meer en meer totdat er echt niemand meer bij kon. Het avondeten werd inmiddels bereid voor rond de 30 man. En toen was het eindelijk zover: de dag voor de bruiloft. Het gras bij het weeshuis was gemaaid, de tenten waren opgezet en de stoelen stonden klaar. De jurken van de bruidsmeisjes waren af, de pakken gestreken en de ringen (van mijn beide oma’s goud in Nederland speciaal voor ons gesmeden) lagen klaar. Zaterdagochtend waren de laatste voorbereidingen gepland, dus het was tijd om te gaan slapen. Na 3 weken zonder druppeltje regen barstte de hemel open… en het hield niet op. Met ons bidden zeker nog 7 andere stellen die ook op 30 Juli zouden gaan trouwen in een ‘mass-wedding’ door de katholieke kerk of de regen alsjeblieft wat later mocht vallen. Maar het mocht niet baten. Tot 9 uur de volgende ochtend hield het aan en onze lokatie was veranderd in een grote modderpoel.

Maar geen paniek: voor alles bestaat een oplossing. En de oplossing was een gigantische zaal in Damongo Secondary School. Plannen werden dus omgegooid en materieel versleept, de tamtam moest zijn werk gaan doen om de mensen in te lichten van de lokatieverandering en de tijdsplanning verdween in de prullenbak. Maar toen was het dan zover: in een roes ging het voorbij. Het optutten, de rit in de prachtig versierde auto die aan een stuk toeterend zich naar het andere uiteinde van het dorp begaf, Wouter die me weg gaf onder luid gejoel, gedans en getrompetter en de onmogelijk veel camera’s die op ons gericht waren. Voor één dag beroemde filmsterren.

Er werd gedanst, gezongen, gepreekt en gezegend. Er werd nog even bij de familie gecontroleerd of ze wel bereid waren ons af te staan en of Clement me niet had gekidnapt, maar toen mochten we eindelijk ons eigen zegje doen en daarna werd de huwelijksbelofte voltrokken. In Ghana moet je heel vaak ‘I do’ zeggen en dat hebben we allebei met volle overtuiging gedaan. De weeskinderen trakteerden ons nog op een dans die Clement met ze had ingestudeerd en daarna volgden menig foto, want iedereen moest natuurlijk wel zijn eigen kiekje met het bruidspaar hebben.

Met onze dichtst bijstaande familie en vrienden vertrokken we naar Mole National Park, waar de olifanten ons al op stonden te wachten en alwaar ons buiten een heerlijk diner werd geserveerd. Maar natuurlijk niet voordat onze prachtige bruidstaart werd aangesneden. Luc en Jes, alom bedankt voor al het bakken en knutselen en Wouter: het bruidspaartje maakte het natuurlijk helemaal af. Het is natuurlijk nog steeds wel Ghana, dus je moest wel bereid zijn om een beetje te improviseren. Bestek werd gedeeld en wijn kan je ook best uit de fles drinken als er geen glazen zijn. Tijd om mijn prinsessenjurk te verruilen voor een jurk waar ik wel een dansje in durf te wagen. De dansvloer werd geopend en gesloten met ons liedje ‘save the last dance’ en in Clement’s armen werd ik om 10 uur naar buiten gedragen en zijn we uitgeteld met al onze kleren nog aan languit in slaap gevallen in ons Kingsize bed. Tja……

We hebben daarna nog 3 dagen genoten van onze lieve vrienden en familie om ons heen, het zwembad en de natuur. Het was geweldig om te zien hoe twee families zo snel één warden en voor het eerst de hele Matrorwmasen familie bij elkaar te hebben. Een bijzondere tijd en met pijn in ons hart moesten we daarna het vertrek van de een na de andere aanvaarden. Het heeft voor ons herinneringen achter gelaten voor het leven en zo’n mooie bruiloft kan alleen maar een start zijn voor een nog beter huwelijk.

Hoewel niet iedereen er fysiek bij kon zijn, hebben we al jullie aanwezigheid gevoeld. De kaartjes, mailtjes, de cadeaus en vooral ook de filmpjes waren hartverwarmend. Het overbrengen van het volledige Delfts-blauwe servies van ‘Blond’ uit Nederland was toch wel een van de meest bizarre, maar zeker ook gewaardeerde acties. Er is veel geld opgehaald voor het weeshuis wat hard nodig was en ook zeker door velen wordt gewaardeerd. Clement en ik zijn nu lid van het raad van bestuur van het weeshuis geworden en we zullen de komende tijd ons best doen om onder andere de voedingstoestand van de kinderen en de fondsenwerving te verbeteren. Hierover zal ik iedereen natuurlijk op de hoogte houden. Als toetje kwam ook nog eens de lang verwachte container een paar dagen na de bruiloft aan en hebben we het ziekenhuis alle spullen kunnen overhandigen en kan ik nu hier genieten van alle comfort uit Nederland. Een auto hebben we dan nog wel niet, maar de Rolls Royce onder de fietsen staat voor de deur, een heuze nieuwe Hollandse Gazelle. Alles lijkt de reis te hebben overleefd.

Nu tijd voor reflectie en bezinning dus en vooral van het genieten van elkaar. De achtbaan staat stil, we overzien de afgelopen maanden en we kunnen eigenlijk niet geloven hoeveel er in een korte tijd is gebeurd en hoe goed we het hebben. Zelfs de malaria afgelopen week kon de pret niet drukken. We staan klaar voor het volgende probleem/project om te tackelen, want zo rustig kan het vast niet blijven, toch? Het huis is voor ons doen nu erg leeg, we missen de schaterlach van Rejoice die op kamp is, en iedereen zijn eigen weg weer bewandelt. Alleen Cudjoe, Charles en Ginger zijn nu nog onze trouwe huisgenoten. Betekend dit dat er verder niks gebeurt? Nee, natuurlijk niet. We hebben net 6-10 acres grond gekregen/gekocht voor het enorme bedrag van 200 euro van de chief van Busunu, 45 minuten rijden hiervandaan om ons Moringa project uit te breiden. Op de boerderij hier wordt druk gebouwd aan konijnenhokken en een kippenren voor 500 kippen die gefokt gaan worden en de Moringa, de mais, de bonen, tomaten en de Artemisia groeien volop.
Huisje, boompje, beestje dus, maar dan net een beetje anders. En hoewel ik jullie natuurlijk wel allemaal HEEEEEEEL ERRUG mis, bestaat er geen greintje twijfel of spijt. Ik hoop dat iedereen de mogelijkheid ziet om ons een keertje een bezoekje te brengen, want ons huis staat altijd wagenwijd voor jullie open.
Een beetje lang epistel misschien, maar goed, het is dan ook een samenvatting van 8 maanden.

Dikke kus en veel liefs,

Femke en Clement


Contactgegevens:
Post:
Clement and Femke Matorwmasen (;) )
PO Box 88, Damongo, NR
Ghana

Telnr:
00233-270530020 voor Femke en 00233-247530020 voor Clement