de chiefs

Voornamelijk alleen maar leuke leuke dingen gedaan. 2 weken geleden hebben we op zondag samen met de Nederlandse vrijwilligers (studeren ook in Maastricht....) de 37 kindjes van het weeshuis in een bus geladen en getrakteerd op een dagje naar Mole National park. Super grappig, een echt schoolreis gevoel. Het voornaamste doel van deze onderneming was het zwembad, wat natuurlijk uitliep op een en al hilariteit met 37 kinderen die voor het eerst van hun leven gaan zwemmen en waarvan de helft poedelnaakt rondloopt. De andere toeristen waren geloof ik erg blij met ons ;). De pannekoeken vielen in ieder geval in de smaak en de kids hebben zich prima vermaakt. Ik moet toch toegeven dat ik stiekem een beetje verliefd ben op Issaca. Issaca is 4 jaar en een hele stoere knuffelkleuter die tijdens de kerkdienst in het weeshuis (lees: gezellig zingen en dansen) meestal na een half uur bij mij op schoot in slaap valt. Soms zou je ze graag mee naar huis nemen, maar toch maar niet. De eerste olifanten en bavianen zijn ook al gespot!
Maandagochtend belde vervolgens father Francis me uit mijn bed om te vertellen dat we een uur later naar de chief zouden gaan. De chiefs zijn te herkennen aan hun kleding en hoedje en een wandelstok en meestal kan je aan de wadelstok wel een beetje zien hoe hoog hij geplaatst is. Er zijn errug veel chiefs hier in de regio, beginnend bij de sub-chiefs. Als je aan iemand vraagt waar hij de chief van is krijg je vaak een lachend antwoord: hij is de chief van de boom in zijn achtertuin! Haha.
Maar maandag zijn we dus voorgesteld aan de chief van Damongo en met geschenken (lees: drank en geld) hartelijk ontvangen. Vervolgens moest hij weer bukken voor de paramount chief alias the king, oftewel de chief van het West-Gonja district en bleven wij maar vriendelijk lachen. Als we dus nu in de problemen komen, dan zitten we bij de chiefs gebakken. ;)
De introductie van de twee nieuwe dokters ging deze week verder en gingen we bij de bisschop van de noordelijke regio op bezoek. Een hele aardige man die in was voor een goed gesprek. Helaas ging hij later die dag alweer naar Amerika en houden we het etentje tegoed.
In het ziekenhuis begin ik inmddels al een echte kinderarts te worden en begin ik langzaam maar zeker de Ghanese mentaliteit een beetje over te nemen. Die bestaat er voornamelijk uit om op niet mis te verstane wijze de boodschap over te brengen als mensen niet willen luisteren (of gewoon weigeren om de verzekeringsformulieren in te vullen als ze de ‘doktersinstructies’ niet opvolgen). De ghanezen zijn soms gewoon nogal hardleers en je komt er niet helemaal achter wat hun onderliggende reden is waarom ze bepaalde dingen niet willen. Dan zeggen ze dus dat ze iets gaan doen en de volgende dag is het niet gebeurd, net als de dag erna etc. Prima als het volwassenen zijn die verantwoordelijk zijn voor hun eigen beslissingen, maar voor de kindjes kom ik wel op. De kindjes zelf vinden me over het algemeen toch echt alleen maar aardig zolang ze zelf niet zijn opgenomen en bij de dokter hoeven te komen, want dan gaan ze liever huilen. Overigens zijn redelijk veel mensen hier verzekerd voor de gezondheidszorg, wat te danken is aan de bisschop die de verzekering hier lang geleden heeft ingevoerd. Toch komen mensen die soms echt om de hoek wonen en verzekerd zijn veel te laat naar het ziekenhuis, wat simpel te behandelen aandoeningen zoals bloedarmoede ineens dodelijk maakt. Daar kan ik toch nog niet helemaal bij.
Vorig weekend zijn we naar Tamale geweest, de dichtsbijzijnde grote plaats en hebben we Frouke opgezocht, een vriendin uit Maastricht die hier voor anderhalf jaar een baan heeft. Na een lekkere barbeque en grootschalig luxe dingen te hebben ingeslagen die we in Damongo niet kunnen krijgen, kunnen we er weer helemaal tegenaan.

Chora epe ebi (goodbye), Femke