ziekenboeg!

Deze week stond geheel en al in het teken van het verwisselen van rollen. Wie is nou eigenlijk de patient? Eerst was Jan aan de beurt, die voor de 4e keer in 10 weken malaria had met hoge koorts. Die mocht dus na het einde van zijn stage in zijn eigen ziekenhuis worden opgenomen (op de (mijn) kinderafdeling:) ). Gezien alle kindjes een moeder hadden die voor ze zorgden had ik het bed naast die van Jan maar ingepikt om hem gezelschap te houden. De volgende morgen begon ik zelf aan de race en na tot 2x toe tijdens de ronde snel weg te moeten rennen om de wc nog te halen had ik mezelf toch ook maar aangemeld bij de poli om op malaria te tesen. En ja hoor: in 1x bingo! Na 2 dagen kotsen en diarree ben ik nu 5 kilo lichter en voel me inmiddels weer prima en ben ik vandaag weer aan het werk gegaan. Nu weet ik iig wel uit eigen hand wat malaria is en dat je er idd een hele vieze smaak van in je mond krijgt. Over aandacht niks te klagen want de hele dag door komen mensen op ziekenbezoek en Joanna, Josephine en Jessica bemoederen me goed. Nadeel van de medicijnen is alleen dat je enorme suizende oren krijgt en dus nogal eens moet vragen: sorry, can you repeat that??? Wat met de toch al lastige taalbarrieres de communicatie op en top maakt.... Deze week gaan we het huis maar een paar keer vol met insecticide spuiten in een poging ons verder malariavrij te houden.
Een van onze vrienden hier is pastor Abraham, een hele relaxte kerel van begin dertig die hier een weeshuis is begonnen met ongeveer 40 (kleine) kinderen. Hij is opgevoed door Nederlandse missionarissen en spreekt dus zelfs een woordje Nederlands. Het was erg leuk om vorige week met zijn drieen alle kindjes een check-up te geven, waarna we 1/3 eruit konden filteren die toch echt even langs moesten komen op de poli. Als we ergens een schimmelinfectie over het hoofd zagen dan kwam een ander wel weer met hem terug om te laten zien dat hij toch ook echt een plekje op zijn hoofd had. Erg prettig om een keer kinderen te onderzoeken die niet meteen heel hard beginnen te huilen bij het zien van een blanke dokter. Als we bij Abraham eten zitten we mometeel met meer Nederlanders dan Ghanezen aan tafel. Hij heeft namelijk 2 Nederlandse vrijwilligers en er is nog een Nederlandse donateur op bezoek. Er zijn ook nog 2 Amerikanen, die geheel en al op Amerikaanse wijze het plan hebben gevat om in slechts 3 weken tijd even een nieuw weeshuis voor Abraham te bouwen. Op zich natuurlijk een hardstikke goed initiatief, maar de wijze waarop kan je je vraagtekens bij zetten. Ze botsent natuurlijk flink met de Ghaneze cultuur, die alles liever in een paar tempo’s lager doen, wat overigens geheel te begrijpen is in deze temperaturen. Het levert voor ons in ieder geval een interessant schouwspel op.
En mijn ernstig ondervoede kindje leeft nog steeds!!! Kleine triomf, want dat was toch tegen de kansen in. Het is alleen een beetje frustrerend dat hij heel veel afwijkingen aan zijn ogen heeft en we in het ziekenhuis helemaal niets hebben om het te behandelen. Zijn ouders komen uit een heel afgelegen dorpje en er is gewoon helemaal NIEMAND in het ziekenhuis die hun taal spreekt!! Om het leven makkelijk te maken .
Verder hebben we wel geluk dat het een missieziekenhuis is. Vorige week kwam namelijk steeds sterker het inmiddels bevestigde gerucht binnen dat alle zusters in het land aan het staken zijn! Dat kan dus blijkbaar gewoon. De zusters stonden dus voor het dilemma aan wie ze loyaal moeten zijn, het ziekenhuis of de collegae in den lande. Gelukkig heeft het ziekenhuis tot nu toe gewonnen en zijn we nog up and running.
Jan is inmiddels naar huis dus nu is het up to the ladies.
Volgende keer zal ik een poging wagen om wat foto’s op de site te zetten.
Oh ja, en nog goed en niet helemaal onbelangrijk nieuws uit Nederland: ik heb een 8 voor mijn scriptie, WOEHOE!!
Ik hoop van jullie te horen,
Liefs Femke